Wat er niet mag zijn valt het meeste op: emotiemanagement.
Vorige week trainde ik een groep ondernemers. Een dame kwam voor de groep en gaf aan dat ze monotoon sprak en in haar bewegingen vlak was. Deze week spreekt zij als dagvoorzitter voor een groep van 500 mensen. Het zweet stond nu al op haar voorhoofd bij de gedachte. “Als ik op het podium sta word ik saai en suf en zal het me nooit lukken om 500 man mee te nemen..” Ik vraag haar te spreken voor de groep en inderdaad komt ze een stuk vlakker over dan 1 op 1. Alsof er een soort harnasje om haar heen verschijnt. Ze zet zichzelf vast en dat is te horen in haar stem en te zien aan haar lichaamshouding. Er komt een soort verkramping.
Als coach kan je iemand dan vragen om harder te spreken en meer bewegingen te maken. Dat werkt. Eventjes. Om dit duurzaam te veranderen en een nieuw patroon te maken is het van belang om anders te kijken. “Kun je een moment voorstellen waar je bewegelijk bent en enthousiasme in je stem doorklinkt?” “Uiteraard”, antwoord de dame, “Hihi misschien wel het meest als ik boos ben. Lekker ongenuanceerd boos.” “Oke” zeg ik, “Dan doen we hetzelfde betoog maar dan boos.” Ze kijkt me verschrikt aan. “Dat meen je toch niet?”. En 10 minuten daarna ‘spelen’ we allebei een hele boze dagvoorzitter. Eerst ongemakkelijk, daarna lacherig en dan ineens voel ik de stevigheid in het verhaal komen. Het interessante van boosheid is dat mensen dit vaak wegstoppen. Het mag er niet zijn, het is niet beschaafd. Terwijl je daarmee in mijn optiek het kind met het badwater weggooit. Door boosheid weg te doen, zet je het vuur aan de kant, terwijl het zeer functioneel kan zijn in een verhaal. Vuur dat je passie laat oplaaien, je irritatie dat je kracht geeft en de urgentie van je verhaal versterkt.
De groep kijkt toe naar dit best intieme tafereel. Het is oké want het is veilig, iedereen gaat tenslotte met de billen bloot. Daarbij herkennen de meesten uit de groep dit maar al te goed: jezelf klein houden, geen ruimte innemen en bang zijn om te overdrijven. Inmiddels is de dame flink warmgedraaid en met een gezonde kleur op haar wangen kijkt ze me aan. Ik glimlach want het spelen met emoties, maakt vaak iemand zoveel levendiger, kleurrijker en warmer. Ze draait zich naar het publiek en houdt haar betoog nogmaals. Het is exact dezelfde tekst… alleen het komt nu wel aan. Dan stopt ze abrupt. “Tja, maar dit is natuurlijk super overdreven” Voordat ik iets kan zeggen, stribbelt de hele groep tegen. “Nee! Dit is briljant. Sterker nog er kan nog wel een schepje bovenop!” De vrouw kijkt beduusd. Ze gelooft het bijna niet.
Na de training komt ze naar me toe en vertelt me dat ze eindeloos geprobeerd heeft alles voor een groep onder controle te houden, maar dat dat kennelijk het laatste is wat handig is. “Wat er niet mag zijn, valt het meeste op en leidt het meeste af.” Als ik daarna op de fiets zit, denk ik daar nog even na. Als we 10 snoepjes hebben en er eentje onder een glazen stolp leggen. Dan kun je er de donder op zeggen dat het kind het snoepje onder de glazen stolp wil. En zo werkt het ook met emoties. Als we bepaalde emoties vastzetten, trekt dit juist de aandacht. De dame heeft overigens een vlammend betoog neergezet als dagvoorzitter, ik zag haar enthousiasme met rode wangen van de foto’s afspatten.
Samen met Katinka geeft Joni de tweedaagse training Break Free ; een snelkookpan voor groei, waar je aan de slag gaat met patronen die jou nog tegenhouden met meer Impact te spreken. Zie hier meer informatie over Break Free met een filmpje van de vorige keer.