Barbara Putman Cramer: ” Foutje? Applaus! ”
Wat is jouw eerste reactie als je een fout maakt? Kreukelt je gezicht in elkaar, stamp je op de grond of bal je je vuisten? Ik heb het tijdens mijn eerste training van de opleiding Spreken met Impact allemaal langs zien komen. Bij mezelf, en bij anderen. Fouten maken blijkt moeilijk én leuk. En een applaus zalft alle wonden.
Eén van de statige balzalen van Huize Franckendael is vandaag het speelveld van mijn groep great –communicators-to-be. Als ik me veilig heb genesteld op zo’n klassieke krulstoel met zacht fluwelen kussentje, word ik gelijk ‘de vloer’ opgeroepen. “Stel je maar even voor aan de rest van de groep”, vraagt Joni.
Daar begint m’n hoofd al te malen: heb ik iedereen al aangekeken? Hoe hangen m’n armen erbij? Waarom klopt m’n hart tóch sneller? Heb ik eigenlijk al bedacht wát ik ga zeggen? Een minuut later is mijn introductie alweer voorbij en krijg ik een rondje sterke-punten-feedback. (Ja, altijd positief beginnen – die ken ik ook wel). Maar toch, ik steek “gepassioneerd, duidelijk, engagerend en open” toch even in m’n broekzak. Desnoods als buffer voor later op de dag.
Want ik heb het idee nog wel een buffer nodig te hebben, als ik hoor dat de middag in het teken staat van improviseren. Nog voordat ik heb uitgesproken dat improviseren “niet echt mijn ding is”, wandelt theatersporter Sven glimlachend de zaal in. De zaal verandert plots in een speelveld, waar improvisatie eigenlijk niets anders betekent dan: lol maken en loslaten. Je hoofd, ja.
Terwijl wij kriskras rondwandelen, roept Sven: “Als ik nee zeg, zeg jij ja. Als ik stop, lopen jullie door”. Bij iedere instructie voel je dat je minder nadenkt, en meer gewoon doet. Vergis je je een keer? Volgende keer beter. Je bent zelf waarschijnlijk de enige die zo’n fout onthoudt. Ik besef dankzij de soms ongemakkelijke, maar altijd hilarische oefeningen, dat “woorden toch wel komen”. Dat geldt dus ook voor tijdens een college of interview.
We sluiten af met een rondje (voor mij) échte improvisatie. Voor de groep een verhaal vertellend, roept Sven te pas en te onpas een woord, dat je er onmiddellijk in moet verwerken. De eerste ‘vrijwilliger’ gaat als een speer, het verhaal rolt eruit en ieder woord vindt onmiddellijk een plek. Door mijn hoofd spookt Joni’s tip van eerder die dag (“Feel the fear and do it anyway”), en voor ik het weet, sta ik met een pretgezicht te improviseren. Verrassing van de dag.
Voor de volgende training moet ik een verhaal van één minuut voorbereiden. Uit m’n hoofd. Kortom: “Wel m’n ding”. Maar nu ik zo dol ben op improvisatie, ben ik benieuwd of het strak instuderen van een verhaal nog wel werkt. Of kan het allebei? Net als spreken én schrijven?
Duizendpoot Barbara Putman Cramer heeft naast haar passie voor eten, hart en oog voor duurzaamheid en een druk bezochte blogsite een nieuw doel: spreken met impact. De komende 5 maanden volgen wij Barbara in haar avontuur van de opleiding Spreken met Impact.